Het is zaterdagmiddag rond 12:00 als ik mijn auto draai naar de toegangspoort van het backstage gebied. Een bij de poort staande vrijwilliger ziet direct aan mij of mijn kleding dat ik en mijn auto hier thuis horen en met een glimlach en een vrolijke begroeting word ik binnengeloodst. Er wordt mij een plekje aangewezen waar ik vervolgens mijn auto parkeer. Een mooi plekje want ik sta prettig dicht bij de portocabins waarvandaan wij onze uitvalsbasis hebben.
De twee collega's die ook meegereden waren staan gelijk druk kwebbelend (dames he) in de rij om wat te drinken te halen. Ik kan er nog net tussendoor komen met het verzoek voor mij ook wat te drinken mee te nemen.
Ik zie wat bekende mensen van de organisatie rondlopen en meld even netjes dat we er zijn en dat de collega's ook onderweg zijn. Het wachten is nu op mijn trouwe zaterdag-steun-en-toeverlaat. Het wordt alweer het 4e jaar dat zij de practische organisatie voor haar rekening neemt. Het heeft de nodige strijd gekost om dat deel aan haar over te laten. De vernietigende en "waag het eens om te antwoorden" blikken staan nog vers in mijn geheugen gegrift, om nog maar te zwijgen van de draaien om mijn oren die ik gehad heb. Ik geef het met plezier toe: zonder haar zou deze dag een heel stuk chaotischer en drukker zijn. De collega's en de organisatie zouden daar vroeg of laat last van hebben gekregen.
Ik zie mijn steun en toeverlaat aan komen lopen en al hoi zeggend lopen we richting de auto. Ik pak wat zaken uit de auto zoals de planning zodat ze weet wie er allemaal komen en hoe laat. Heel veel meer info heeft zij niet nodig, ze doet dit tenslotte voor het 4e jaar nu. Erg prettig werken dit en erg leuk zo'n goede vriendin de hele dag aan je zijde te hebben.
Langzaam druppelen de collega's binnen en zij worden vrolijk ontvangen, ingeschreven, voorzien van de noodzakelijke spullen, communicatiemiddelen en verteld op welke positie zij beginnen vandaag.
Als iedereen op zijn en haar plek staat, keert voor de vriendin en mij voorlopig even de rust terug. We pakken even wat te drinken en zorven dat we backstage zichtbaar en beschikbaar zijn voor de organisatie. Ook delen we aan de organisatie nog een aantal portofoons uit zodat zij ons in geval van nood makkelijk kunnen bereiken. We zijn naast nog wat andere zaken hier toch bijna een uur mee bezig.
Als we allebei weer vrij van werk zijn besluiten we een rondje langs alle ingangen te maken. We nemen wat flesjes water mee zodat ze bij de ingangen genoeg te drinken hebben.
Onze wegen scheiden omdat we allebei geroepen worden voor uiteenlopende zaken. Ik sta even door wat papieren heen te bladeren als ik iets voel kriebelen aan mijn been. Ik kijk langs mijn papieren heen en zie een klein mannetje van een jaar of 3/4 half tegen mijn been aan hangen met zijn armpjes krampachtig om mijn been heen geslagen.
Ik kijk om mij heen maar kan zo snel geen papa of mama ontdekken waar deze dreumes bij thuis zou horen. Ik ga op mijn hurken zitten om te kijken of ik kan achterhalen of hij weet wie en waar zijn papa of mama zijn. Dan zie ik pas dat de kleine man helemaal in tranen is. Ik probeer hem gerust te stellen maar dit lukt maar half. Ik kijk nog eens een keer goed rond maar zie toch echt geen mensen reageren. Ik besluit deze ontroostbare boef maar op te tillen en er een rondje mee te gaan lopen in de hoop dat papa of mama hun zoontje herkent en het weer van mij overnemen. Als ik m op mijn arm genomen heb, kijken twee felblauwe kijkers mij aan en zijn natte handje van de tranen voel ik in mijn nek. Ik merk dat ik een klein beetje boos word dat ouders zo ogenschijnlijk onverantwoord bezig zijn door niet op hun kinderen te letten. Dit blijkt achteraf wel een hele andere oorzaak te hebben.
Terwijl we aan het lopen zijn, voel ik dat de boef in mijn armen slapjes wordt. In eerste instantie schrik ik ervan maar als ik wat beter kijk zie ik dat hij op mijn armen in slaap aan het vallen is. Ik loop voorzichtig door en voel dan ineens zijn hoofdje tegen mijn schouder komen. Nu is hij echt in dromenland, de arme drommel. Als ik langs het verharde pad loop richting de EHBO post, zie ik iemand in een rolstoel druk gebaren naar mij. De man in de rolstoel blijkt de papa te zijn maar hij is vast komen te zitten en zijn zoontje is steeds verder van hem weg gelopen. Doordat hij vastzat kon hij niet meer bij zijn zoontje komen. Ik stel de man gerust dat alles goed is met zijn zoontje maar dat hij op mijn arm in slaap gevallen is. Voorzichtig leg ik deze boef op de schoot van zijn papa zodat ik mijn handen vrij heb om de man uit zijn benarde positie te bevrijden. Ik heb de beste man binnen een paar seconden weer los en na een uitgebreid bedankje van de man zijn kant en mijn wegwuifgebaren dat het niet uit maakt en dat we er voor dit soort zaken ook zijn, vervolgen wij alledrie weer onze weg.
Terwijl ik doorloop, word ik door de organisatie via de portofoon geroepen dat een vrijwilliger problemen heeft met een bezoeker. Ik roep dat ik ter plaatse ga en dat ik er over 30 seconden ben. Ter plaatse aangekomen begint een irritant schreeuwende dame gelijk te roepen dat de vrijwilliger zonder reden haar tas afgepakt heeft en dat zij nu haar portemonnee kwijt is. Dit lijkt mij raar dus ik loop met de vrijwilliger een paar meter weg om zijn kant van het verhaal te horen. Wat blijkt: de schreeuwlijkerd en haar vriend hadden een tas vol met blikken bier onder het hek door willen schuiven. Dit deden zij alleen precies op de plek waar de vrijwilliger aan de binnenkant van het hek stond. De vrijwilliger had niets anders gedaan dan de tas overeind gezet en rustig gaan staan wachten tot de eigenaar van de tas zich zou melden. Ik loop terug naar de nog steeds hard pratende dame en vertel haar zonder omwegen dat het verhaal wel even anders in elkaar steekt. Ze is niet voor rede vatbaar waarop ik aangeef dat met het onder het hek doorschuiven van de tas met drank en de ruim 10 minuten die het geduurd heeft voor zij zelf weer naar binnen was gekomen en bij haar tas was zij geheel geen enkel recht van spreken had en haar valse niet gefundeerde beschuldigingen moest staken. Ook de vriend van de dame begint nu verbaal dreigende taal uit te slaan. Ik vorder de man en vrouw direct het terrein te verlaten. Hier willen zij geen enkel gehoor aan geven en ik roep de hulp in van twee collega's. Ik vorder nogmaals dat zij direct het terrein dienen te verlaten maar ook hier wordt geen gehoor aan gegeven. Hierop pakken we het tweetal vast en begeleiden ze naar de uitgang toe. Bij de uitgang blijven ze nog een paar minuten roepen en schreeuwen maar hier schenken we verder geen aandacht aan. Probleem opgelost.
Ondertussen hoor ik nieuwe stemmen via de portofoon in mijn oortje. Ik bedenk mij dat de middag vlug gegaan is en dat de volgende shift met collega's begint. Ik loop terug richting onze uitvalsbasis alwaar ik de gestarte collega's begroet en nog wat last-minute info geef. Mijn steun en toeverlaat is ondertussen begonnen met het rouleren van de collega's zodat iedereen een hapje kan gaan eten. Ik besef mij ineens dat ik ook wel behoorlijk honger begin te krijgen. Tijd om te vragen wanneer ik een hapje kan gaan eten (ik lijk best goed afgericht he?!)
Terwijl de eerste collega's ondertussen aan een heerlijk ruikende avondmaaltijd zitten, loop ik even langs de vrijwilligers van het Rode Kruis. Zij verzorgen op dit evenement de EHBO. Allereerst even om te kijken of daar alles goed gaat en tegelijk even na te vragan of zij alles al geregeld hebben als het om het avondeten gaat.
Na mijn praatje bij het Rode Kruis en mij ervan verzekerd te hebben dat ook zij niets te kort komen, loop ik terug backstage en schuif ook in de rij aan om een hapje te eten (dat mocht).
Ik schuif bij enkele collega's aan tafel en eigenlijk is iedereen druk met eten en even een momentje voor zichzelf en dan vooral om weer even bij te tanken.
Rond half negen heeft iedereen van ons team gegeten en staat iedereen op zijn plek voor de avonddrukte. We zien de toestroom van bezoekers duidelijk toenemen, het is én heerlijk weer voor de tijd van het jaar én er staan twee behoorlijk grote headliners op het programma (Waaronder Dotan).
Een uur voor Dotan begint kriigen we signalen dat er door iets te enthousiaste fans van Dotan behoorlijk wat druk ontstaat op het backstage gebied. Via mijn portofoon dirigeer ik enkele collega's naar tactische posities ter ondersteuning van de vrijwilligers die daar staan.
Als de laatste act begint, is het flink druk op het terrein. Gezien de drukte en het mooie weer, heb ik de nachtploeg al om tien uur laten beginnen zodat we extra oren, ogen en handjes hebben. Het lijkt niet nodig maar geeft mij wel een extra geruststelling: mocht er nu iets geks gebeuren dan hebben we meer dan genoeg handjes deze situatie het hoofd te bieden.
Een kwartier voor het einde ontstaat er de nodige hectiek. Vanuit het niets wordt medegedeeld dat Dotan nog een signeersessie wil doen. Gezien de enorme hoeveelheid fans op het terrein aanwezig ontstaat hier ineens een enorme uitdaging en ook veiligheidstechnisch vraagt dit om een heel snel plan; we hebben een kwartier om dit voor te bereiden vanuit het niets!
Via de portofoon roep ik enkele beveiligingsteams backstage en met de organisatie wordt snel een plan de campagne op poten gezet.
In no-time wordt de infobalie snel doch vriendelijk leeggeveegd van het publiek. Extra hekken en een vijftal collega's schermen de hele info balie af van het publiek. We maken de bezoekers die aan komen lopen duidelijk hie de routing zal gaan zijn als ze voor de signeersessie komen. Deze extra info wordt erg op prijs gesteld en scheelt een hoop geduw en getrek, iedereen blijft rustig op zijn/haar beurt wachten.
Na de signeersessie die verder rustig verloopt, stuur ik alle vrije en beschikbare collega's aan om op het hele terrein alle bezoekers te bewegen de avond op een andere plek voort te zetten. Met een aantal collega's die klaar zijn met werken sta ik achter de schermen even bij te praten als we er ineens op gewezen worden dat er zich een bezoeker backstage bevindt die ook nog eens er met drank van de organisatie vandoor wil. Ik en een collega schieten overeind en nog voor ik er erg in heb, heeft mijn collega de jongeman al vastgepakt en zetten we hem samen tegen een portocabin aan. Collega's hebben ondertussen de Politie ingelicht en zij nemen de jongeman gelijk van ons over. Achteraf horen we dat het twee hele dure blikjes geweest zijn: ruim €150 euro boete per blikje. Ik zeg: de volgende keer maar gewoon netjes bij de bar halen lijkt mij!
Na deze laatste actie geef ik nog even wat laatste instructies aan de nachtploeg. Zij hebben nu alle noodzakelijke info en met enkele collega's kunnen we nu met een gerust hart even zitten en een biertje drinken. Het wordt geen latertje want morgen is dag twee van dit evenement en ook dan wordt er genoeg drukte verwacht.
Eenmaal thuis duurt het dan ook niet lang voor alles en iedereen in een diepe slaap verzonken is. Voor even is er rust... .. .