Op gezette tijden geven evenementenbeveiligers een inkijkje in hun werk. Sit back, read en enjoy 😉
Functie verteller: Coördinator/Supervisor Security
Het was al een drukke dag voor we met ons team aan ons eigenlijke werk begonnen namelijk het beveiligen van een evenement. Organisatie, gemeente en politie wilden nog even alle laatste plooitjes glad strijken voor er weer een drukke avond op het programma stond. En dat het een enerverende avond zou worden konden we ons toen nog niet voorstellen...
Om 17:45 rijd ik het park in alwaar het evenement vanavond plaats zal vinden. Om mij heen kijkend zie ik de barren, tafels, licht/geluid en podium al staan. In de verte ontwaar ik al enkele collega's die al druk pratend met elkaar staan te wachten op mij en hun polo's/jassen en portofoons.
Ik zie ook enkele nieuwe gezichten van mensen die vandaag hun eerste werkdag hebben (Service/ondersteuning). Dit zijn nieuwe collega's die in het voorjaar een kennismakingsgesprek hebben gehad en ook een korte instructie. Ook heb ik geprobeert op dat moment een snelle inschatting te maken of ik ze geschikt acht voor hun taak: het op een gastvrije wijze welkom heten van het publiek vanavond en het eventueel aanspreken van bezoekers waarvan we willen dat zij bv hun fietsen buiten het park wegzetten of in de bewaakte fietsenstallingen.
De eerste groep van 8 collega's zijn na aantrekken en omhangen van de werkkleding en communicatiemiddelen gereed om naar hun posities bij de ingangen te gaan. Vrolijk worden ze door 2 ervaren collega's mee op sleeptouw genomen en verder geinstrueerd. Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoeken ook al andere collega's aan komen lopen. Die zijn lekker op tijd zodat er tijd is om even een frisdrankje te drinken en bij te kletsen bij de auto. Na ook hen van portofoons voorzien te hebben en de bijzonderheden voor die avond gaan ook zij aan de slag in het park. Een van de koppels loopt even langs alle posities van de servicemedewerkers en het andere koppel loopt via alle barren/toiletten een rondje over het terrein om even een praatje te maken en te laten zien dat we aanwezig zijn.
De avond gaat van start en al vrij vlot begint het park aardig vol te stromen met bezoekers. Zelf loop ik ook even een rondje langs alle posities waar de servicecrew aan het werk is en het is leuk om te zien dat ze vol enthousiasme de bezoekers te woord staan en vriendelijke verder helpen en de weg wijzen.
Ik hoor de band van vanavond aangekondigd worden en het publiek dat hen enthousiast begroet. De eerste klanken vullen het park en op dat moment hoor ik door mijn oortje dat de politie op zoek is naar mij. Ik zeg tegen mijn collega dat ik op weg ben naar mijn auto en dat ik daar op ze zal wachten. Vanuit de verte zie ik dat het Rode Kruis ook al gearriveerd en gesetteld is. De EHBO is in ieder geval ook geregeld, altijd een fijne gedachte. Terwijl ik de EHBO begroet en we onderling een beetje lopen te plagen (we kennen elkaar al een aantal jaren) komt de politie aanlopen. We nemen samen even de bijzonderheden door en ik geef aan met hoeveel en in welke verhouding we aanwezig zijn. De politie doet dit ook. We wisselen ook nog even nummers uit zodat we elkaar makkelijk kunnen bereiken.
Via mijn oortje hoor ik dat een collega mij oproept. Bezoekers ergeren zich aan een dame en doen hun beklag bij mijn collega dat ze met bier loopt te gooien en andere bezoekers uitscheldt. Ik ben in de buurt en samen lopen we door het publiek voor het podium naar de dame toe. We zien al snel dat de klachten terecht blijken te zijn en halen de dame tussen het publiek uit. Zoals verwacht heeft ze natuurlijk helemaal niets gedaan en staat ze alleen maar te dansen en moeten andere mensen niet zo moeilijk doen. Mijn collega geeft haar duidelijk te kennen dat zij het park moet verlaten en we haar niet meer terug willen zien vanavond. Ze lijkt mee te willen werken en loopt in de richting die wij haar aangeven die ze op moet lopen. Ineens draait ze zich om en wil ze toch weer het publiek inlopen. Snel trek ik haar aan haar arm terug en met zachte dwang begeleiden we haar verder het park uit. Een andere collega neemt mijn positie over en ik blijf bij de drukte staan.
De tijd schiet aardig op want ineens hoor ik door mijn oortje dat de collega's die als eerste begonnen zijn alweer klaar zijn. Na hun spullen ingeleverd te hebben, worden ze getrakteerd op een lekker drankje en als ze willen ook iets te eten. Ik zie dat ze het onderling gezellig hebben want iedereen gaat nog even mee een drankje doen. Ik ga proberen zo nog even aan te haken maar of dat ook gaat lukken.....
"Met spoed EHBO naar het standbeeld, iemand bewusteloos en mogelijk reanimatie". Met een doffe dreun beuken deze woorden mijn oor binnen. Een bezoeker heeft een collega aangeklampt om hulp te krijgen voor een vriend die buiten bewustzijn in het park ligt.
Ik heb een halve seconde nodig om deze melding voor mijzelf op een rijtje te zetten waarna ik direct de ehbo-ers oproep. Direct daarna meldt een andere collega dat hij de ehbo-ers al ziet lopen en dat hij daarbij aansluit. Uiteraard geef ik hier direct akkoord op. Er volgt nog een update van de collega die de eerste melding deed dat het daadwerkelijk om een reanimatie gaat en ook mijn passen worden steeds groter en sneller om in de juiste richting te komen. Eigenlijk is rennen tijdens ons werk uit den bozen maar in dit soort levensbedreigende situaties is snelheid geboden, iedere seconde is van levensbelang tenslotte!
Nadat ik mij er van verzekerd heb dat er een ambulance onderweg is, probeer ik contact te zoeken met de politie voor mogelijk ondersteuning of begeleiding van de aanrijdende ambulance. Als ik zelf ter plaatse ben zie ik een naast de ehbo-er van het Rode Kruis nog een dame die zich ontfermt over het slachtoffer. Snel check ik even wie ze is maar dit blijkt helemaal goed te zijn, ze is arts en als bezoekster aanwezig en heeft snel hulp geboden. Via deze weg willen we haar nogmaals bedanken voor haar belangenloze hulp!!
Een collega meldt dat de ambulance in zicht is en mijn collega's tezamen met verontruste vrienden van het slachtoffer begeleiden de ambulance midden het park in. Gelijk ontstaat er een aantrekkende werking van nieuwsgierigen en ineens verandert onze taak van hulpverlenen naar het beveiligen/afschermen van de werklocatie. 1 bezoeker is zo nieuwsgierig dat ie met zijn neus ongeveer in de ambulance zit en in de weg staat. Ik trek hem letterlijk aan zijn jaskraag naar achteren zeg dat ie afstand moet houden. Als hij zich wil verzetten snauw ik hem toe dat als ie niet heel snel oprot ik hem ga helpen met vertrekken. De man kiest gelukkig eieren voor zijn geld en gaat er met de staart tussen de benen vandoor (dit had wellicht subtieler gekund maar er is soms gewoon geen tijd voor beleefdheden).
Het slachtoffer is ondertussen weer bij bewustzijn en wordt voor verdere controle/onderzoek op een brancard de ambulance ingereden.
Tijd om even op adem te komen is er niet. Nog voor ik de collega's om mij heen kan bedanken, dreunt de volgende melding binnen: er is gevochten en op de ehbo-post hebben zich twee slachtoffers gemeld. Bij een van de slachtoffers zijn de verwondingen van dien aard dat ook hiervoor een ambulance met prio1 onderweg is. Assistentie van beveiliging is gewenst omdat de daders mogelijk nog in de buurt zijn en de slachtoffers zich ook niet heel rustig weten te houden (meer emotie dan agressie overigens).
Weer andere collega's die hun focus tot dan toe nog gewoon op het evenement zelf hadden, melden dat zij de melding ook gehoord hebben en onderweg zijn naar de ehbo-post. Ik dank de collega's voor het meedenken en geef ook nu weer akkoord. Voordat ik mijn positie bij de eerste ambulance verlaat, check ik even bij het ambulancepersoneel of zij nog hulp ergens bij nodig hebben. Dit is niet het geval dus ik zet de pas er weer stevig in op weg naar de ehbo-post.
Aldaar aangekomen is het rommelig. Collega's staan een oogje in het zeil te houden bij de twee slachtoffers van het vechtpartijtje en andere collega's bekommeren zich om een jongedame die volledig de weg kwijt lijkt te zijn. Ze is alles kwijt: telefoon, id, vrienden, alles. Tegelijk is ze zover heen dat een simpele vraag hoe ze heet en waar ze vandaan komt haar al hoofdbrekers bezorgd en ze hier niet eens antwoord op weet.
Het duurt even maar na een uurtje is ook hier alles weer rustig. Het park is ondertussen nagenoeg leeg en ook wij maken er na een check of iedereen er is een einde aan onze dienst. Collega's die dezelfde avond op een ander evenement gewerkt hebben zijn ook gearriveerd en al snel besluiten we dat we wel een biertje verdiend hebben. Een aantal collega's besluiten toch lekker op huis aan te gaan omdat ze de volgende dag weer vroeg ergens anders moeten zijn. Ik en een aantal andere collega's heffen 20 minuten later het glas.